سرنوشت پناهندگان و پناهجویان در اروپا از یک سو و نقش استرالیا در اسکان مجدد آن دسته از افرادی که در شرایط بحرانی منطقه گرفتار شده اند از سوی دیگر در شمار موضوعاتی است که در یک همایش بین المللی به آن پرداخته شده است.
کنفرانس Settlement Council of Australia نام همایشی است که هفته گذشته مهاجران و کارشناسان، گروه های ارائه کننده خدمات و دانشگاهیان را برای مذاکره در خصوص این گونه چالش های بین المللی گرد هم آورده بود و در این گزارش به آن پرداخته ایم.
سرنوشت پناهندگان و پناهجویان در اروپا از یک سو و نقش استرالیا در اسکان مجدد آن دسته از افرادی که در شرایط بحرانی منطقه گرفتار شده اند از سوی دیگر در شمار موضوعاتی است که در یک همایش بین المللی به آن پرداخته شده است.
کنفرانس Settlement Council of Australia نام همایشی است که هفته گذشته مهاجران و کارشناسان، گروه های ارائه کننده خدمات و دانشگاهیان را برای مذاکره در خصوص این گونه چالش های بین المللی گرد هم آورده بود و در این گزارش به آن پرداخته ایم.
Geoffrey Robertson وکیل نامدار فعال در امور حقوق بشر می گوید تعداد انسان هایی که در جهان آوارده شده اند، همچنان رو به افزایش است.
او اگرچه خاطر نشان کرده که هر انسانی مستحق پناه آوردن و پناهندگی است.
این وکیل فعال در امور حقوق بشر می گوید: "هر کسی این حق را دارد تا به کشورهای دیگر برود و در آنها از زندگی لذت ببرد. پناه آوردن به دلیل فرار از آزار و شکنجه سبب شده تا کنوانسیون هایی شکل بگیرند و در نهایت قوانین حقوق بشری که یک سری حقوق اساسی است که مشمول همه انسان ها می شوند. حق زندگی، و آزاد بودن از شکنجه و رفتار غیر انسانی توسط دولت ها، حق دسترسی به آموزش و پرورش پایه، مراقبت های بهداشتی، غذا و سرپناه".
این وکیل نامدار فعال در زمینه امور حقوق بشری می گوید یک پاسخ جامع بین المللی نسبت به این شرایط دقیقا آن چیزی است که مورد نیاز است .
او می گوید: "آنچه که مورد نیاز است یک چارچوب بین المللی برای مدیریت منصفانه و تا حد ممکن موثر 22 میلیون پناهنده است. ما چنین کنوانسیون پناهندگی را در سال 1951 نداشتیم. در نتیجه آنچه مردم اکنون می گویند آن است که بیایید بار دیگر درباره این موضوع گفتگو کنیم".
و این در حالی است که Violet Roumeliotis مدیر اجرایی سازمان بین المللی Settlement Services International یا به اختصار SSI نیز می گوید استرالیا باید درس های فراوانی را از کشورهای دیگر بیاموزد.
او اگر چه می گوید دیگر کشورها نیز می توانند نکته های فراوانی را درباره آنکه برخی از چیزها چگونه در این کشور انجام می شود از استرالیا بیاموزند.
خانم روملیوتیس می گوید: "فکر می کنم استرالیا در خلال 40 سال گذشته همواره پناهندگان را در داخل خاکش اسکان داده و مهاجران را به این کشور آورده و این کار را با موفقیت بالایی نیز انجام داده است. ما دارای یک جامعه چند فرهنگی هستیم که از نظر اجتماعی بسیار منسجم است و ما باید به چیزهای فراوانی افتخار کنیم و من فکر می کنم که ما باید این عمل را با همراه با غرور انجام بدهیم".
در همین حال، Craig Laundy دستیار وزیر امور چند فرهنگی نیز در این همایش گفت او خواهان تمرکز بیشتر بر موضوع اشتغال تازه واردین به استرالیا است.
فتحی منصوری مدیر انستیتویی موسوم به Alfred Deakin Institute for Citizenship and Globalisation می گوید: " ما سیاست هایی را به مرحله اجرا می گذاریم تا افراد را به اینجا بیاوریم اما ما در عین حال آنها را دست چین می کنیم. ما به سرمایه انسانی کشورهای دیگر ضربه می زنیم و ما این کار را آگاهانه و از روی عمد انجام می دهیم و حتی برای این کار برنامه ریزی هم می کنیم. مشکل این موضوع البته زمانی بیشتر روشن می شود که ما با پیامدهای یک جنگ، شکنجه، و موارد نقش حقوق بشر مواجه میشویم و در آن زمان می گوییم نه. ما نمی خواهیم خودمان را درگیر این موضوعات کنیم و در نتیجه شماها در شمار آدمهای خوشبختی که ما می خواهیم آنها را به اینجا بیاوریم نیستید. و این موضوع مشکل ایجاد می کند".
در همین حال، Oskar Ek-blad از یک آژانس مهاجرتی سوئدی نیز می گوید استرالیا الگوی خوبی در زمینه حمایت های تحت رهبری جامعه از تازه واردین است.
او می گوید: "آنچه که سوئد می تواند در این خصوص چیزهای زیادی از آن بیاموزد، ایجاد یک سیستم آنهم برای استخراج منابع از شهروندان معمولی جامعه است که لزوما هم نباید برای انجام این کار داوطلب باشند بلکه حتی منفعتی را از آن کسب کنند. البته یک درآمد معقول از محل اهداف ایده آل آنها برای کمک کردن به مردم".
و این در حالی است که Violet Roumeliotis مدیر اجرایی سازمان بین المللی SSI نیز می گوید او در سال های اخیر شاهد مشارکت قوی تری از طرف جامعه در زمینه حمایت و کمک به پناهندگان بوده است.
او می گوید: "نکته دلگرم کننده در این میان این است که اگر چه سازمان های فعال در زمینه اسکان فعالیت های خود را مانند همیشه در سرتاسر کشور انجام می دهند، یک نوع علاقه جدید در طیف گسترده تری از جامعه مدنی نیز مشاهده می شود و ما خوشحالیم که می توانیم از آن استفاده کنیم. و البته خود جامعه هم برای این کار بسیار بهتراست. مزیت آن نه تنها به خود پناهندگان بلکه به طیف گسترده تری از جامعه بر می گردد".
اگر چه Fethi Mansouri مدیر انستیتویی موسوم به Alfred Deakin Institute for Citizenship and Globalisation نیز می گوید به نظر می رسد که استرالیا در حال حرکت به سمت نوعی رویکرد انتخابگرانه در خصوص افرادی است که می خواهد آنها را در داخل کشور اسکان دهد.
آقای منصوری می گوید: " ما سیاست هایی را به مرحله اجرا می گذاریم تا افراد را به اینجا بیاوریم اما ما در عین حال آنها را دست چین می کنیم. ما به سرمایه انسانی کشورهای دیگر ضربه می زنیم و ما این کار را آگاهانه و از روی عمد انجام می دهیم و حتی برای این کار برنامه ریزی هم می کنیم. مشکل این موضوع البته زمانی بیشتر روشن می شود که ما با پیامدهای یک جنگ، شکنجه، و موارد نقش حقوق بشر مواجه میشویم و در آن زمان می گوییم نه. ما نمی خواهیم خودمان را درگیر این موضوعات کنیم و در نتیجه شماها در شمار آدمهای خوشبختی که ما می خواهیم آنها را به اینجا بیاوریم نیستید. و این موضوع مشکل ایجاد می کند".
و البته این مشکلی است که توسط Graham Thom هماهنگ کننده امور مربوط به پناهندگان سازمان عفو بین الملل نیز مطرح شده است.
او نیز می گوید رویکرد استرالیا در این خصوص بسیار عجیب است به ویژه زمانی که صحبت از سیاست های سختگیرانه مهاجرت و کنترل از مرزهای کشور می شود.
