یک نوع دیوار کنار جاده ای نامرئی که برای کاهش کشته شدن حیوانات در جاده ها طراحی شده است، در سانشاین کوست برای استفاده آزمایشی نصب می شود.
کریستین پیچر (Christine Pitcher) که ساکن منطقه مودجیمبا (Mudjimba) است، نگران تعداد بالای مرگ و میر حیوانات ناشی از تصادفات جاده ای در اطراف محل زندگی اش بود و به همین دلیل، کارزاری را برای نصب دیواری مجازی در این محل آغاز کرد.
به گزارش ، کارزار او با صحبت با برخی از همسایگانش شروع شد. کریستین گفت: «با همسایه های مختلف صحبت کردم و آنها هم خیلی از اتفاقی که می افتاد عصبانی بودند. به خصوص اینکه بعضی از کانگوروها در تصادف ها آسیب می دیدند و همان جا رها می شدند تا بمیرند. چند تا از همسایه ها هم با کانگوروها تصادف کرده بودند و ماشینشان آسیب دیده بود».
شورای شهر به همراه دانشگاه سانشاین کوست یک پروژه آزمایشی کوچک را برای نصب دیوار در ماه آگوست سال ۲۰۱۸ شروع کردند و با حمایت جامعه محلی، این طرح، در سطح منطقه توسعه یافته است.
دیوارهای مجازی یک فناوری اروپایی است که در آن دستگاهی روی یک پایه در کنار جاده نصب می شود.
این دستگاه با نور چراغ خودروها فعال می شود و صدا و نور هشداردهنده ای ایجاد می کند تا حیوانات وحشی اطراف را از رسیدن خودروها آگاه کند.
خانم پیچر گفت که از زمان نصب این سیستم در محل زندگی اش در ماه ژانویه امسال، او حتی یک کانگورو مرده هم در آن حوالی ندیده است.
یک سخنگوی شورای شهر سانشاین کوست هم گفت که پایش همه ایستگاه های آزمایشی هنوز در حال انجام است و چند ماه دیگر مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
یک پروژه آزمایشی دیگر هم در جزیره فیلیپ در ایالت ویکتوریا در حال انجام است، یعنی جایی که والابی ها و پاسم ها قربانیان اصلی هستند.
دکتر کرستین کانلی (Christine Connelly)، مدرس علوم زیست محیطی در دانشگاه ویکتوریا گفت که این فناوری به خاطر تواناییش در حفاظت از حیوانات، به جای جابجا کردن آنها، واقعا امیدبخش است.
او اضافه کرد: «این فناوری برای اطمینان از امنیت آنها کافی است و علاوه بر آن، طوری نیست که آنها را از جابجا شدن و دسترسی به منابع زمینهای اطراف بازدارد».
شوک مرگ و میر حیوانات و انگیزه تغییر
شرکت وایلدلایف سیفتی سولوشنز (Wildlife Safety Solutions) که در تاسمانیا واقع شده، این فناوری را به شوراهای محلی می فروشد.
آقای جک سوینپول (Jack Swanepoel)، بنیانگذار این شرکت، بسیار مشتاق حفاظت از حیات وحش است. او خود در کودکی در نزدیکی پارک ملی کروگر (Kruger)که یکی از بزرگترین مناطق حفاظت شده آفریقای جنوبی است، زندگی می کرد.
او گفت که در حین بازدیدش از تاسمانیا از تعداد بالای مرگ و میر حیوانات به خاطر تصادفات وحشت زده شد. او گفت: «به طور طبیعی ]و ناخودآگاه[ فکر کردم که باید کاری کرد. احساس می کردم که نمی شود راه حلی برای این مشکل وجود نداشته باشد. فکر کردیم که آن ]فناوری[ را روی حیات وحش استرالیا هم امتحان کنیم».
اما آقای سوینپول گفت که باید کار بیشتری برای تعیین گونه های خاصی که این فناوری می توانست از آنها حفاظت کند انجام می شد.
او گفت: «واضح است که باید کاری کنیم که این فناوری برای همه گونه ها در حیات وحش کار کند و این کار مستلزم انجام چند پژوهش دیگر است».
اما او گفت که هر کاهشی در تعداد تلفات، نتیجه ای مثبت است. به خصوص وقتی که به طور خاص این روش را با روش های دیگر مثل ایجاد دیوار واقعی مقایسه می کنیم که حتی با هزینه ای حدود ده برابر این مقدار هم به اندازه این روش موثر نیست.
نصف شدن تعداد تلفات
سم فاکس (Sam Fox) که زیست شناس شاغل در برنامه حفاظت از تاسمانین دویل (Save The Tasmanian Devil Program) است، عضوی از گروه اجرایی نخستین دیوار مجازی استرالیا در سال های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ بود.
این پروژه در حاشیه جاده بین رود آرتور و ماراواه (Marrawah) در شمال غرب تاسمانیا انجام شد.
دو حیوان یعنی پدملون تاسمانیایی (Tasmanian pademelon) و والابی بنت (Bennett’s wallaby) دو گونه ای بودند که بیش از بقیه در این منطقه به خاطر تصادفات از بین می رفتند. دکتر فاکس گفت که تعداد حیوانات کشته شده در نقاط بدون دیوار مجازی در این منطقه ۴۰۸ عدد بود در حالی که این تعداد در نقاط دارای دیوار مجازی فقط ۱۰۲ عدد بود. خانم فاکس اضافه کرد که تلفات در مناطق دارای دیوار مجازی پنجاه درصد کمتر شده است و این نتایج نشان می دهد که این فناوری می تواند به کاهش تعداد تلفات در دیگر نقاط کشور هم کمک کند.
