پپه (Pepe)، امیوی پیری است که در ۵۸ سالگی، سنی فراتر از انتظار داشته است. او هنوز قوی است، اما بهترین دوستش که یک بز است را از دست داده است.
به گزارش ، مری کیلین (Maurie Killeen) صاحب مزرعه ای است که این امیو در آن زندگی می کند. او به یاد می آورد که روزی در دهه ۱۹۶۰، یک کارگر جنگل دو جوجه امیو را در یک جعبه مقوایی کوچک به مزرعه او در والنسیا کریک (Valencia Creek) در شرق ویکتوریا آورد.
مری گفت که مادرش زندگی خود را وقف مراقبت از حیوانات بومی، حیوانات مزرعه و گربه ها کرده بود و نجات پرندگان در معرض خطر، آخرین پروژه او در این راه بود. او گفت: «هر کسی که حیوان مریض یا نوزادی داشت، آن را برای ]مادرم[ اونا (Una) می آورد و او از آنها مراقبت می کرد. این حیوانات شامل امیوها، توله های روباه، کانگوروها، وومبتها، پرندگان و پاسم ها بودند».
زندگی سعادتمندانه یک پرنده
مری و خواهرش ماریا به یاد می آورند که این امیوها چقدر بازیگوش بودند. آنها همراه گوسفندان و گاوها به اطراف می دویدند، کنار نهر پرسه می زدند و ابزارهای عجیب و غریب کشاورزی را از پشت کامیون می دزدیدند.
وقتی که برادر پپه حدود سی سال پیش ناپدید شد، او با یکی از بزهای اونا دوست شد. این زوج عجیب و غریب، فوق العاده بودند، تا اینکه این بز سه سال پیش مرد و پپه تنها شد.
اونا اخیرا و در سن ۹۹ سالگی درگذشت و از همه حیواناتی که از آنها نگهداری کرده بود به جز سگش و پپه دیرتر مرد. مری گفت: «ما متوجه نشدیم که ]پپه[ چقدر پیر شده است. فکر کردیم باید در حال پیر شدن باشد. کمی آرتروز دارد و برای ایستادن و نشستن کمی مشکل دارد، ولی هنوز این سو و آن سو می رود».
غذای پپه سیب، علف و نان است که توسط رانندگانی که از مسیر می گذرند با دست به او داده می شود. او همیشه پرنده ای اجتماعی بوده است.
مری گفت: «در سال ۱۹۶۶ یا ۱۹۶۷ عکسی از خودروی هولدن نویی که حدود سال ۱۹۶۵ خریدم گرفته بودم و در کمال شگفتی عکس این امیوی پیر در پس زمینه دیده می شود».
به گفته مری این پرنده سالخورده هنوز می تواند سال ها زندگی کند. او ادامه داد: «بعضی وقتها او را می بینید و فکر می کنید که دارد پیر می شود و کمی ناتوان به نظر می رسد، اما دفعه بعد که او را می بینید، حسابی سرحال است».
امید به زندگی برای امیوها
طول عمر امیوهای وحشی بین ده تا بیست سال است و عمر پرندگانی که توسط انسان ها نگهداری می شوند ممکن است به ۳۵ سال برسد. شون دولی (Sean Dooley) از موسسه بردلایف استرالیا (Birdlife Australia) گفت: «پرندگان خیلی خیلی کوچکتر در شرایط وحشی بیش از ده سال عمر می کنند، بنابراین برای من تصور اینکه پرنده ای به این بزرگی و با سرعت رشد نسبتا کم، عمری کم دارد، سخت است. این پرنده تازه در هجده ماهگی به سن باروری می رسد. چون اندازه این پرندگان بزرگتر از بقیه است، شاید راحت تر اسیر حیوانات شکارچی شوند، اما فکر می کنم که عمرشان باید بیش از این باشد. در جایی خوانده ام که کوزوواری ها (cassowaries) می توانند در طبیعت چهل تا پنجاه سال عمر کنند».
ماریا، خواهر مری، عمر طولانی پپه را به جدا ماندن او از بقیه مرتبط می داند.
پپه از زندگی بدون اضطراب در مزرعه لذت برده است و با حیوانات مزارع دیگر دوست شده است. ماریا گفت: «دروازه خانه همیشه باز بود و او می توانست اگر دلش می خواست به جنگل برود، اما او همیشه از بودن در اینجا خوشحال بوده است».
