وقتی نخستین انسان ها وارد سرزمینی شدند که اکنون کویینزلند نامیده می شود، دریافتند که این سرزمین زیستگاه بسیاری از حیوانات عظیم از جمله گونه ای شش متری از ایگوآنا و کانگوروهایی با اندازه ای دو برابر قد انسان بود.
در پژوهشی جدیدی که نتایج آن در منتشر شده است، دانشمندان در طول یک دهه به بررسی فسیل استخوان های این حیوانات پرداختند.
به گزارش ، این پژوهش، به کشف راز انقراض این ابرجانوران باستانی کمک می کند. اولین استخوانهای مورد مطالعه توسط مردم بارادا بارنا (Barada Barna) در حین یک نقشه برداری مربوط به میراث فرهنگی در سرزمین های سنتی آنها در صد کیلومتری غرب مکای (Mackay) در کویینزلند کشف شد.
این مطالعه اولین شواهد قابل اعتماد از ابرجانورانی که در سرزمین های گرمسیری استرالیا در بازه زمانی چهل تا شصت هزار سال پیش زندگی می کردند ارائه می دهد.
این ابرجانوران بزرگترین حیوانات روی خشکی بودند که بعد از دوره دایناسورها تاکنون در استرالیا زندگی می کردند.
زمانی که این جانوران در ساوت واکر کریک (South Walker Creek) زندگی می کردند، انسان ها به قاره استرالیا رسیده بودند و در حال پخش شدن در نقاط مختلف آن بودند. پژوهش انجام شده شواهدی جدیدی به بحث دامنه دار انقراض این ابرجانوران اضافه کرده است.
ابرجانوران تازه کشف شده
در پژوهش جدید، چهار جایگاه برای بررسی فسیل ها حفاری شد و مطالعه روی جزییات انجام شد تا عمر فسیل ها مشخص شود و تعیین شود که محیط زیست آنها در گذشته چگونه بود.
در این دوران، ابرجانوران شمال استرالیا با آنهایی که در جنوب قاره بودند، تفاوت داشتند. دستکم سیزده گونه منقرض شده در ساوت واکر کریک کشف شد. قبلا تصور می شد که برخی از این گونه ها مثل کروکودیل ها، بسیار قبل تر منقرض شده بودند، اما حالا می دانیم که آنها دستکم در دوره چهل تا شصت هزار سال پیش همچنان زندگی می کردند.
یک کانگوروی عظیم الجثه که هنوز نامی برای آن انتخاب نشده است، بزرگترین کانگوروی آن دوران بود. وزن این جانور حدود ۲۷۵ کیلوگرم بود که از سنگین ترین گونه کانگورو که پیش تر کشف شده بود هم سنگین تر بود.
بزرگترین پستاندار آن زمان هم یک دیپروتودون (Diprotodon) سه تنی بود و مرگبارترین این حیوانات هم یک شکارچی کیسه دار بود که تایلاکولئو (Thylacoleo) نام داشت. در کنار این غول ها، ابرجانوران دیگری زندگی می کردند که هنوز هم دیده می شوند: امیو، کانگوروی قرمز و کروکودیل آب شور.
عامل انقراض چه بود؟
اما چرا این ابرجانوران منقرض شدند؟ یکی از بحثهای رایج این بود که این انقراض به خاطر شکار بی رویه توسط انسان ها رخ داده است و زمان آن کمی بعد از ورود انسانها به استرالیا بود. با این حال، پژوهش جدید شواهدی مبنی بر درست بودن این فرضیه پیدا نکرده است، چرا که مجموعه ای متنوع از این غول های باستانی تا چهل هزار سال پیش و بعد از پخش شدن انسانها در سراسر قاره استرالیا همچنان می زیستند.
انقراض این ابرجانوران کمی بعد از شکل گیری جوان ترین سایت فسیلی و حدود چهل هزار سال قبل رخ داد. بازه زمانی ناپدید شدن این موجودات با تغییرات منطقه ای در میزان آب و گیاهان موجود و نیز افزایش دوره های آتش سوزی جنگل ها تطابق دارد.
ثابت شده است که ترکیب این عوامل می توانست برای گونه های عظیم الجثه حیوانی در دریا و خشکی مرگبار باشد.
بحث درباره انقراض ابرجانوران بدون شک تا سال های آینده ادامه خواهد یافت. یافته های جدید، قطعاتی از این پازل را حل خواهد کرد و البته جاهای خالی بیشتری در بخش شمالی این پازل وجود دارد که همچنان به پژوهش های بیشتری نیاز دارد.
با همزمانی حضور انسان ها و ابرجانوران به مدت پانزده تا بیست هزار سال، سوالات جدیدی درباره همزیستی آنها مطرح می شود، اینکه چطور انسانها در دوره ای با چنان تغییرات محیطی شدید در کنار این غول ها زندگی کردند؟
استرالیا چقدر تاب تغییرات بیشتر را دارد؟
تغییرات عمده زیست محیطی و انقراض گونه ها در تاریخ سرزمین ما چیزی نامعمول نبوده است. اما این بار، مساله شخصی شده است، چون ما هم جزیی از ماجرا هستیم. در دوره ای که با آخرین عصر یخبندان به پایان رسید، استرالیا تغییرات عمده آب و هوایی و زیست محیطی را تجربه کرد.
یک پژوهش دیگر که در همان حوزه پیدا شدن ابرجانوران پژوهش قبلی انجام شد نشان می دهد که چطور تغییرات آب و هوایی عمده که حدود ۲۸۰ هزار سال پیش شروع شد باعث انقراض گونه های متنوعی از جانورانی شد که در جنگل های بارانی زندگی می کردند.
پژوهش های جدید پنجره ای نو به گذشته به روی ما باز می کنند تا به کمک آن بتوانیم درک بهتری از زمان حال داشته باشیم. تغییرات شدید زیست محیطی می تواند هزینه زیادی بر گونه های زیستی تحمیل کند، به خصوص بر آنهایی که در راس هرم غذایی قرار دارند.
