استرالیا کشوری است که یکی از بیشترین تنوع های زیستی را در دنیا دارد. پرندگان بخش مهمی از این تنوع زیستی هستند و استرالیایی ها هم پرندگان را بسیار دوست دارند و روزانه آنها را مشاهده می کنند.
در اینجا به بررسی چند باور رایج درباره پرندگان استرالیایی می پردازیم و اینکه این باورها تا چه حد درست هستند.
کوکاتوهای سیاه و وضع هوا
به گزارش ، اغلب در استرالیا گفته می شود که حرکت کوکاتوهای سیاه (Black cockatoos) به معنی نزدیک شدن هوای بد است. اما برخلاف اکثریت مردم که این پرندگان دوست داشتنی را منبعی معتبر برای پیش بینی هوا می دانند، اریک ولر (Eric Woehler) از موسسه بردلایف تاسمانیا (Birdlife Tasmania) گفت که هیچ پشتوانه علمی برای این فرضیه وجود ندارد. او گفت: «مردم اغلب فکر می کنند که وقتی این پرندگان در روز بیشتر دیده شوند، هوای بد یا طوفان در راه است. این پرندگان در پاییز و زمستان در مقایسه با تابستان که فصل زاد و ولد آنهاست بیشتر دیده می شوند».
دکتر ولر اضافه کرد: «بعضی از کوکاتوها «مهاجر ارتفاعی» هستند که در کوه ها مثل کوه ولینگتون در هوبارت لانه می سازند، اما در هنگام زمستان منطقه را ترک می کنند. بعضی دیگر از آنها در مناطق ساحلی زندگی می کنند و این گونه از طوطی ها به طور گسترده در نقاط مختلف پخش شده اند. فکر می کنم که دیده شدن بیشتر آنها بیشتر به زمان بندی و فصل زاد و ولد آنها بستگی دارد، نه به اینکه آنها پیش بینی کننده های خوب هوا هستند و با پرواز از شرایط بد آب و هوایی فرار می کنند».
مرغان دریایی و چیپس داغ
یکی از باورهای اشتباه دیگر این است که عموما مردم فکر می کنند که جمعیت مرغان دریایی به خاطر خوردن سیب زمینی سرخ کرده زیاد شده است.
مرغ های دریایی پرندگانی هستند که در ساحل زندگی می کنند و از میل مردم به غذا دادن به آنها سوء استفاده می کنند و این غذا خوردن بدون خجالت از پسمانده ها برای این گونه از پرندگان تجربه ای موفقیت آمیز بوده است.
دکتر ولر گفت که مرغ دریایی، پرنده ای است که می تواند چیزهای بسیار متنوعی بخورد و منقارش برای خوردن غذای خاصی طراحی نشده است. این پرندگان از هر غذایی که در دسترس باشد استفاده می کنند.
عادت انسانها در پرتاب کردن چیپس برای این پرندگان باعث شده است که آنها از این فرصت استفاده کنند و این نشان می دهد که آنها گونه جانوری بسیار موفقی هستند. با در نظر گرفتن همه عوامل، سیب زمینی سرخ کرده نقش چندانی در موفقیت این گونه ندارد. تعداد مرغ های دریایی که از مردم غذا دریافت می کنند، درصد کمتری از جمعیت آنها را تشکیل می دهد. ممکن است به چند پرنده در مغازه فیش اند چیپس غذا بدهید، اما تعداد پرندگانی که از خوردن چیپس بهره مند می شوند چنان کم است که تاثیری بر جمعیت آنها ندارد.
مرغان دریایی نقره ای (Silver gulls) می توانند تا سی سال زندگی کنند و مثلا در جنوب شرق تاسمانیا شانزده هزار مرغ دریایی زندگی می کنند.
راز پلیکان ها دریاچه ایر
یکی باورهای دیگر درباره پرندگان، توانایی پلیکان ها در فهمیدن این است که چه وقت دریاچه ایر (Lake Eyre) پر شده است. دکتر ولر گفت که با کمال تعجب این حقیقت دارد که پلیکان ها، صرفنظر از اینکه کجای استرالیا زندگی می کنند به نحوی می فهمند که چه هنگامی دریاچه بزرگ جنوبی استرالیا از آب پر شده است و چه وقت باید برای تولید مثل به آنجا بروند.
اینکه این پرندگان چطور به این مساله پی می برند مشخص نیست. این پرندگان بزرگ که به خاطر شکل منقارشان که برای گرفتن ماهی ها تکامل یافته مشهورند، طول بال های گشوده معادل دو متر دارند و در سرزمین های میانی خشک استرالیا (Outback) تولید مثل می کنند.
درست چند روز پس از پر شدن دریاچه ایر که اتفاق چندان معمولی نیست، هزاران پلیکان به آنجا می رسند.
دکتر ولر گفت: «هر جای خط ساحلی استرالیا بروید، نمی توانید پلیکانی ببینید چون همه آنها به دریاچه ایر رفته اند و سعی می کنند تولید مثل کنند».
جوجه های مرغ های دریایی کجا هستند؟
جوجه های مرغ های دریایی را نمی توان به سادگی دید، اما مرغ های دریایی جوان تر را می توان به سادگی تشخیص داد. به گفته دکتر ولر، این پرندگان جوان سنشان کمتر از یک سال است. این پرندگان به همراه پرندگان بالغ در نوار ساحلی دیده می شوند. اما جوجه های کوچک مرغ های دریایی را در اطراف آنها نمی بینید، چون این پرندگان دور از ساحل تولید مثل می کنند. آنها به خاطر اینکه توجه شکارچیان را جلب نکنند دور از ساحل تخم می گذارند و وقتی جوجه هایشان بزرگتر شدند، آنها را به سمت ساحل و محل های پرورش ماهی می برند تا به آنها غذا دهند.
