در استرالیا تخمین زده می شود که یک نفر از هر ۱۰ سالمند به نوعی مورد خشونت قرار می گیرند.
تحقیقات انجام شده توسط موسسه مطالعات خانواده استرالیا حاکی از این است که اکثر موارد خشونت علیه سالمندان توسط اعضای خانواده آنها صورت می گیرد و احتمال این که این خشونت توسط فرزندان بزرگسال آنها صورت گیرد بیشتر است.
دکتر کی پترسون (Kay Patterson) کمیسیونر تبعیض سنی استرالیاست. وی می گوید خشونت علیه سالمندان می تواند شکل های مختلفی داشته باشد.
وی می گوید: «خشونت علیه سالمندان می تواند فیزیکی، عاطفی و مالی باشد. متاسفانه این خشونت می تواند به صورت جنسی و یا بی توجهی نیز باشد. ما می دانیم که این خشونت در برخی از موارد به این شکل است که داروهای این افراد دزدیده می شود و داروهایشان به آنها داده نمی شود. این می تواند شکل های مختلفی داشته باشد.»
راسل وستاکوت (Russel Westacott) رییس سرویس حقوق سالمندان نیوساوت ولز است.
وی می گوید: «اکثر پژوهشگران اجتماعی، در صورتی که مطالعاتی در مورد میزان شیوع این موارد انجام نشده باشد، معتقدند این میزان احتمالا در حدود ۱۰ درصد است.»
به نظر می رسد خشونت مالی شایع ترین شکل خشونت است که اغلب همراه خشونت روانی صورت می گیرد.
آقای وستاکوت می گوید این سناریویی است که لزوما خیلی پیچیده نیست.
وی می گوید: «این می تواند به صورت یک توافق خانوادگی باشد. یعنی مثلا به این صورت که مادر چرا نمیایی طبق پایین خانه ما زندگی کنی؟ خانه ات را بفروش و کمک کن ما وام مسکنمان را پرداخت کنیم و ما مراقب تو خواهیم بود. بعد در عرض سه ماه یا شش ماه روابط تلخ می شود و آنها از مادر خود می خواهند تا خانه شان را ترک کند و چون این یک توافق خانوادگی است و فقط لفظی بوده است، چیزی روی کاغذ وجود ندارد.»
آقای وستاکوت می گوید هر وقت توافقی در مورد یک نقل و انتقال مالی و یا ملکی در یک خانواده صورت می گیرد این مهم است که سوابقی مکتوب و با امضا در مورد آن وجود داشته باشد، حتی اگر اعضای خانواده تصمیم بگیرند یک وکیل را وارد این ماجرا نکنند.
الی فرنچ (Ali French) وکیلی است که به طور رایگان به مراجعه کنندگان مرکز حقوقی ردفرن (Redfern) در سیدنی مشاوره حقوقی می دهد. وی می گوید در اکثر موارد افراد تشخیص نمی دهند که قربانی خشونت مالی شده اند.
وی می گوید: «مراجعه کنندگانی که در سرویس خشونت مالی می بینیم، اغلب افرادی هستند که برای سالیان طولانی با یک فرد در تماس بوده اند و به او اطمینان کرده اند. شما انتظار ندارید که کسی که دوستش دارید و از او مراقبت می کنید و او شما را دوست دارد و از شما مراقبت می کند، شما را مورد خشونت مالی قرار دهد و تا حدی کنترل کند که پولی نداشته باشید. به همین دلیل فکر می کنم تشخیص این که رابطه ای که دارید این چنین است واقعا سخت است و کمک به مراجعه کنندگان برای این که تشخیص دهند مقصر نبوده اند یکی از مهمترین کارهای این سرویس است.»
دکتر پترسون می گوید افرادی که مرتکب این خشونت می شوند اغلب دختر، پسر و یا یکی از نزدیکان قربانی هستند.
وی می گوید یک سری پرسش های ساده می تواند به سالمندان کمک کند که بدانند آیا به طور مناسب با آنها رفتار می شود یا نه.
دکتر پترسون می گوید: «من یک پروژه را اداره می کنم که در آن یک سری سوال های کوچک از سالمندان پرسیده می شود، از جمله این که «اعضای خانواده و دوستان با من با احترام رفتار می کنند، من می دانم پولم چطور خرج می شود، من انتخاب می کنم در خانه ام چه اتفاقی می افتد، تصمیمات گرفته شده در مورد زندگی من به بهترین شکل به نفع من است، وصیت نامه من انعکاس دهنده خواسته های خود من است، من می دانم داروهایم کجا است، و اگر جواب شما به هر یک از این ها نه باشد، آنوقت احتمالا شما باید با کسی که با آن اطمینان دارید در این خصوص صحبت کنید.»
راسل وستاکوت می گوید این خیلی مهم است که قربانیان با یک دوست و یا همسایه که به او اطمینان دارند صحبت کنند.
وی می گوید: «من همه را تشویق می کنم تا در این باره صحبت کنند، چون خشونت علیه سالمندان معمولا توسط اعضای خانواده صورت می گیرد آنقدر بد تلقی می شود که افراد نمی خواهند در مورد آن صحبت کنند.»
این توصیه در مورد سالمندانی با پیشینه های متفاوت که به زبانی غیر از انگلیسی هم صحبت می کنند صدق می کند.
دکتر پترسون می گوید چنین افرادی اگر با یک خط ملی مشاوره تلفنی تماس بگیرند می توانند کمک بگیرند.
وی می گوید: «این قطعا خیلی ضروری است که افراد سالمندانی که پیشینه های غیر انگلیسی دارند بدانند که یک شماره مشاوره تلفنی در ایالت آنها وجود دارد که می توانند با آن تماس بگیرند و کمک بخواهند و یا با شماره ۱۸۰۰۳۵۳۳۷۴ تماس بگیرند. این آژانسی است که می تواند برای آنها مترجم پیدا کند تا به آنها کمک کنند.»
