در سال ۲۰۱۵ دیوید هول (David Hole) در پارک روستایی مِری بورو (Maryborough Regional Park) در نزدیکی ملبورن چیزی غیر عادی پیدا کرد. او که با فلزیابش مشغول جستجوی طلا بود، صخره ای بسیار سنگین و سرخ رنگ پیدا کرد که روی خاک رسی زرد رنگ افتاده بود.
، او سنگ را با خود به خانه برد و از همه ابزارهایش برای شکافتن آن استفاده کرد. او مطمئن بود که یک ناگت طلا درون سنگ وجود دارد، چون که مِری بورو در منطقه معادن طلا قرار دارد که در دوران تب طلا در قرن نوزدهم میزبان خیل مشتاقان این فلز گران بها بود.
او برای شکافتن سنگ از یک اره سنگ بر، سنگ برش، دریل و حتی اسید استفاده کرد. اما علاوه بر اینها، حتی استفاده از پتک هم نتوانست ذره ای این سنگ را بشکافد. دلیل این مساله این بود که سنگی که او یافته بود، یک سنگ طلا نبود. چیزی که او یافته بود، یک شهاب سنگ نادر بود.
دِرموت هِنری (Dermot Henry)، زمین شناس موزه ملبورن به سیدنی مورنینگ هرالد گفت: «این سنگ شکل مجسمه ای و متخلخلی داشت. این شکل ها وقتی که سنگ وارد جو زمین شد به وجود آمدند. با ورود به جو زمین، سطح بیرونی ذوب شد و جو زمین به سنگ شکل داد».
آقای هول که نتوانسته بود سنگ را بشکافد اما همچنان مشتاق این کار بود، سنگ را به موزه ملبورن برد تا آن را شناسایی کند.
آقای هنری به تِن دیلی (10 Daily) گفت که در طول سی و هفت سال کار، سنگ های زیادی را دیده است که مردم فکر می کردند شهاب سنگ هستند. او در این دوره هزاران سنگ را آزمایش کرد و تنها دو تای آنها واقعا شهاب سنگ بودند. سنگ آقای هول، یکی از این دو بود.
بیل بِرچ که او هم یک زمین شناس موزه ملبورن است گفت: «اگر سنگی مثل این را روی زمین ببینید و آن را بردارید، نباید اینقدر سنگین باشد». پژوهشگران اخیرا مقاله ای علمی را در مورد این شهاب سنگ ۴/۶ میلیارد ساله منتشر کردند که نام آن را به خاطر محل پیدا شدنش، مِری بورو گذاشتند.
وزن این سنگ هفده کیلوگرم است و بعد از اینکه دانشمندان با یک اره الماس قطعه کوچکی از آن را بریدند، دریافتند که درصد آهن موجود در آن بالاست که آن را در طبقه بندی معمول اچ ۵ شهاب سنگ ها قرار می دهد.
وقتی که این سنگ باز شود، می توانید قطرات ریز مواد فلزی معدنی را که در آن به صورت کریستال در آمده اند ببینید.
آقای هنری گفت: «شهاب سنگ ها امکان این را می دهند که با ارزانترین روش ممکن، اکتشافی فضایی را انجام دهید. آنها ما در زمان به عقب می برند و سرنخ هایی درباره سن، شکل گیری و ترکیب شیمیایی منظومه شمسی (از جمله زمین) ارائه می دهند. برخی از آنها اطلاعاتی درباره اعماق زمین می دهند. در برخی دیگر غبارهای ستاره ای پیدا می شود که حتی از منظومه شمسی ما قدیمی ترند که به ما نشان می دهند که چگونه ستارگان شکل می گیرند و کامل تر می شوند تا نهایتا عناصر شمیایی شناخته شده در جدول تناوبی ساخته شوند. بعضی از شهاب سنگ ها هم مولکول های ارگانیک مثل اسیدهای آمینه دارند که سنگ بنای حیات است».
اگرچه پژوهشگران هنوز نمی دانند که این شهاب سنگ از کجا آمده است و از چه زمانی روی زمین بوده است، حدس هایی درباره آن وجود دارد.
منظومه شمسی ما روزگاری یک حجم گردان غبار و صخره بود. سرانجام نیروی جاذبه باعث جمع شدن بسیاری از این مواد و شکل گیری آنها به صورت سیارات شد. اما چیزهایی که باقی ماند، عمدتا در کمربند عظیم سیارکی باقی ماندند.
آقای هنری گفت: «این شهاب سنگ خاص، به احتمال زیاد از کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری بیرون آمده است و دلیل بیرون آمدن آن هم احتمالا به خاطر برخورد سیارکها به یکدیگر و پرت شدن آنها به خارج از مدارشان است. این شهاب سنگ نهایتا به سمت زمین حرکت کرد و از اینجا سر در آورد».
سنجش کربنی مشخص کرد که این شهاب سنگ بین صد تا هزار سال پیش به زمین برخورد کرده است و با توجه به اینکه در فاصله سالهای ۱۸۸۹ تا ۱۹۵۱ مشاهدات زیادی از برخورد شهاب سنگ ها گزارش شده است، این شهاب سنگ ممکن است در همین دوره به زمین برخورد کرده باشد.
پژوهشگران می گویند که شهاب سنگ مری بورو بسیار کمیاب تر از طلاست. این سنگ هفدهمین شهاب سنگی است که در تاریخ ایالت ویکتوریای استرالیا ثبت شده است و دومین سنگ آسمانی سنگین بعد از سنگی ۵۵ کیلوگرمی است که در سال ۲۰۰۳ کشف شد.
داستان رسیدن این سنگ به موزه بعد از چند سال هم اگرچه جالب است، اما داستان جالب دیگری هم وجود دارد که سنگی دیگر پس از هشتاد سال و داشتن دو صاحب و استفاده شدن به عنوان سنگ جلوی درب خانه، نهایتا سر از موزه در آورد.
