مشکل اصلی استرالیا آن است که اکثر مهاجران بیشتر مایل به زندگی در شهرهای بزرگ تر این کشور هستند تا آنکه بخواهند در شهرهای کوچک تر یا مناطق روستایی و حاشیه ای این کشور مستقر شوند.
سیاست مهاجرت در انتخابات آتی ایالتی دو ایالت ویکتوریا و نیوساوت ولز و همچنین انتخابات آتی فدرال در استرالیا، موضوع بسیار حساسی خواهد بود. بسیاری بر این باورند که تاثیر مضر مهاجرت بر رشد جمعیت و زیرساخت های عمومی در سیدنی و ملبورن موضوع بسیار کلیدی است.
اگر ما به نمونه هایی از کانادا (به عنوان کشوری که همانند استرالیا درب های خود را به روی مهاجران تازه وارد گشوده است) نگاه کنیم، خواهیم دید که اعطاء نقشی مهم تر به ایالت ها و تریتوری ها در تعیین اهداف مهاجرتی و انتخاب مهاجران می تواند بدون آنکه کاهش قابل توجهی بر نرخ مهاجرت وارد کند، فشار را از روی شهرهای اصلی بردارد.
در مقایسه با دیگر کشورهای غربی، مهاجرت به طور قطع بر جمعیت استرالیا تاثیر گذار بوده است. در بین کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) درصد افرادی که در خارج از کشور زاده شده اند فقط در کشورهای سوئیس و لوکزامبورگ بیشتر از استرالیا است.
در حال حاضر ۲۸ درصد از جمعیت استرالیا در خارج از این کشور به دنیا آمده اند. در این میان، مشکل اصلی استرالیا آن است که مهاجران احتمالا مایلند تا بیشتر در شهرهای بزرگ تر زندگی کنند تا آنکه بخواهند در شهرهای کوچک تر یا مناطق حاشیه ای و روستایی کشور ساکن شوند. به گزارش اداره آمار استرالیا، در شهرهای اصلی استرالیا زندگی می کنند. این در حالی است که تنها ۶۴ درصد از افرادی که در استرالیا به دنیا آمده اند در شهرهای بزرگ کشور زندگی می کنند.
در واقع، ، سیدنی در حال حاضر (به همراه آکلند و لوس آنجلس) با دارا بودن بالاترین درصد (۳۹ درصد) ساکنانی که در خارج از استرالیا زاده شده اند در رتبه چهارم جهان قرار دارد. این در حالی است که ملبورن با کسب ۳۹ درصد در این مقوله، فاصله چندانی با سیدنی ندارد.
و این امر در حالی رخ می دهد که حداقل یکی از والدین تقریبا دو سوم از ساکنان شهرهای سیدنی، ملبورن و پرت در خارج از استرالیا به دنیا آمده اند.
رویکرد جدید مبتنی بر تصمیم ایالت ها؟
استرس و فشار ناشی از رشد سریع جمعیتی که ملبورن و سیدنی با آن روبرو هستند، به تازگی به موضوع داغی تبدیل شده که این روزها در رسانه های کشور به آن پرداخته می شود. در هفته جاری، .
استرالیا در سال مالی گذشته با پذیرش ۱۶۲۴۱۷ مهاجر تازه وارد که با ویزاهای دائم به استرالیا مهاجرت کرده اند در واقع کمترین تعداد مهاجر دائم ظرف یک دهه گذشته را در داخل خاک خود پذیرفت.
این در حالی است که نخست وزیر استرالیا همچنین خواستار رویکردی "از بالا به پایین" پیرامون موضوع مهاجرت شد. به گفته آقای موریسون، چنین رویکردی به ایالت ها و تریتوری های استرالیا این اجازه را خواهد داد تا تعداد مورد نیاز مهاجران متخصصی را که مایلند آنها را در داخل ایالت یا تریتوری خود بپذیرند، مشخص و درخواست خود را تسلیم دولت فدرال کنند.
ایالت ها و تریتوری های استرالیا در حال حاضر توانایی های محدودی برای معرفی متقاضیان در یک سری ویزاهای تخصصی خاص دارند.
استرالیا از کانادا چه چیزها می تواند بیاموزد؟
دولت کانادا به استان های این کشور قدرت و اختیاراتی در خصوص تعیین اهداف و انتخاب مهاجران اقتصادی اعطا کرده است. (چیزی مشابه آنچه در اوایل دهه ۱۹۹۰ در استرالیا در خصوص مهاجران متخصص ورودی رخ داد). استان کبک (Quebec) نخستین استانی بود که دولت کانادا به آن، درجات بالایی از خودمختاری در این فرایند را اعطا کرد. به این استان اجازه داده شد تا سطح و معیارهای گزینشی خود برای کلیه مهاجران اقتصادی را مشخص کند. (به عنوان مثال، توانایی صحبت به زبان فرانسه، یک الزام بود).
به این ایالت همچنین این حق اعطا شد تا برنامه های ادغامی خود را تنظیم کند؛ برنامه هایی که بودجه آن هر سال توسط اوتاوا تامین می شد. این بودجه افزایش است.
پس از اعطاء چنین درجه از خودمختاری، دیگر استان های کانادا نیز درخواست کردند تا از چنین امتیازهایی بهره مند شوند. اگرچه آنها حقوق و امتیازاتی به مراتب کمتر از کبک دریافت کردند.
آنها اکنون می توانند تعداد مهاجران اقتصادی را که به آن نیاز دارند، در قالب بخشی از یک هدف مهاجرتی ملی که توسط دولت فدرال تعیین می شود، مشخص کنند. اما آنها نمی توانند به صورت مستقل، اهداف پذیرش و معیارهای گزینشی خود را (همانند کبک) تعیین کنند.
با آنکه ایالت ها تعداد پذیرش سالانه خود را مشخص می کنند (و یا در خصوص کبک، درباره آن تصمیم می گیرند)، رسیدگی به کلیه پرونده ها همواره توسط اوتاوا صورت می گیرد. مراحل رسیدگی شامل آزمون ها و برنامه های غربالگری متقاضیان برای اطمینان از عدم سوء پیشینه، و موضوعات مربوط به بهداشت و امنیت است. به زبان دیگر، تائیدیه نهایی همواره توسط اوتاوا انجام می شود.
سال گذشته، دولت کانادا را برای خود مشخص کرد. به واسطه این هدف بلندپروازانه، کانادا در نظر دارد از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰ یک میلیون مهاجر را در داخل خاک خود بپذیرد. هدف مشخص شده برای سال آینده، تعداد ۳۳۰ هزار مهاجر است که تشکیل می دهند. باقیمانده این تعداد، تحت ویزاهای خانواده، به صورت پناهنده و به عنوان زیر کلاس های ویزاهای انسان دوستانه و حمایتی وارد کانادا خواهند شد.
سیستم کانادا چگونه مهاجران را تشویق به زندگی در مناطق روستایی می کند؟
اعطاء نقش بیشتر به ایالت ها در خصوص سیاست مهاجرتی، کمک قابل توجهی به اسکان مهاجران در شهرهایی غیر از شهرهای بزرگ این کشور کرده است.
بر اساس آمار مهاجرتی موجود در کانادا،۰۱۷ به شهرهایی غیر از سه ایالت پر جمعیت این کشور یعنی ایالت های اونتاریو، کبک، و بریتیش کلمبیا رفته اند. این امر در حالی رخ می دهد که تنها ۱۰ درصد در سال ۱۹۹۷ چنین کاری را انجام داده بودند.
پس از ورود مهاجران، موضوع کلیدی برای استان ها، موضوع "نگهداری" از آنها است، چرا که مهاجران می توانند این استان ها را در هر زمان که بخواهند، ترک کنند. استان های کانادا توجه بالایی به این موضوع دارند که از مهاجران اقتصادی، در بدو ورودشان استقبال قدرتمندی انجام شود. استان های کانادا همچنین تمام تلاش خود را برای اطمینان از آنکه این افراد به آموزش و پرورش و نیز شبکه های اجتماعی مخصوص مهاجران دسترسی داشته باشند، انجام می دهند. این شبکه ها به ویژه برای آن دسته از مهاجرانی که از طریق اسپانسر شدن یک کارفرما به کانادا مهاجرت نکرده اند، اهمیت بالایی دارند.
یکی از بزرگ ترین نمونه های موفقیت آمیز در برنامه مهاجرتی کانادا مربوط به استان مانیتوبا در این کشور است؛ استانی که از سال ۱۹۹۸ تا کنون است. نود درصد از این تعداد، ظرف مدت حدود یک سال پس از ورودشان موفق به پیدا کردن کار شده اند و تقریبا همین درصد از مهاجران تازه وارد به این استان نیز آن را برای زندگی دائم خود انتخاب کرده اند. احساس تازه واردان به این ایالت، در واقع بهترین احساس در بین مهاجران به بخش غربی کانادا است.
چرا نسخه کانادایی می تواند برای استرالیا هم کارساز باشد؟
ایالت های ساوت استرالیا، تاسمانیا و نورترن تریتوری و همچنین دیگر نقاط حاشیه ای و روستایی در سرتاسر استرالیا خواهان ورود مهاجران و پناهندگان بیشتر هستند.
نتایج یک سری تحقیقات میدانی در استرالیا حاکی از آن است که اکثریت مهاجرانی که در داخل جوامع روستایی و حاشیه ای استرالیا زندگی کرده اند، با استقبال گرمی از طرف افراد محلی مواجه شده اند. برخی از تحقیقاتی که در این خصوص انجام شده حاکی از آن است که این افراد در صورت پیدا کردن کار حتی مایل هستند در این مناطق زندگی کنند.
برخی از کارشناسان توصیه می کنند شاید یکی دیگر از راه هایی که می توان به واسطه آن، این افراد را تشویق به ماندن در این نقاط کرد، این است که به آنها در فرایند تقاضای ویزا برای دیگر افراد خانواده خود، اولویت هایی داده شود.
برخی از صاحب نظران بر این باورند که کانادا، مانند استرالیا، سیاست های مهاجرتی خود را "سیاسی" نکرده است و استرالیا نیز باید در این خصوص از طریق اعطاء قدرت و اختیارات بیشتر به ایالت های و تریتوری های خود در خصوص موضوعات مربوط به مهاجرت از کانادا پیروی کند.
برخی از کارشناسان همچنین می گویند کاهش سقف پذیرش مهاجران در استرالیا هیچ تاثیر قابل توجهی بر تراکم موجود در شهرها و یا فشار بر زیرساخت های عمومی ایفا نخواهد کرد بلکه ممکن است به صورت جدی بر روی رشد اقتصادی استرالیا تاثیر بگذارد.
